من و حافظ

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس / نسیم روضه شیراز پیک راهت بس
دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش / که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس
وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل / حریم درگه پیر مغان پناهت بس
به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش / که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس
زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن / صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس
فلک به مردم نادان دهد زمام مراد / تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس
هوای مسکن ملوف و عهد یار قدیم / ز ره روان سفرکرده عذرخواهت بس
به منت دگران خو مکن که در دو جهان / رضای ایزد و انعام پادشاهت بس
به هیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ / دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس

حافظ
***

برای اسم گذاری من تفالی به حافظ زده بودند و این شعر آمده بوده. این را همین امشب مادربزرگم گفت و شعر را باهم پیدا کردیم
و من چقدر خوشحالم که شعر یادش بود و پیدایش کردیم
معنیش را هم دوست دارم