بیا تا برایت بگویم

من به عزاداری عزیزی مشغولم
سیاه پوشیده و گل بر سر و روی مالیده
منتظر مرگ جگر گوشه ای در کنجی نشسته ام
من به پیشواز مرگ رفته ام
تمام دیوارهای دلم را با پارچه های سیاه پوشانیده ام
نوای عزا از هر دالانی به گوش میرسد
من در درونم زار میزنم
چنگ به گیسو می اندازم
و شیون میکنم
من به تماشای مرگ عزیزی مشغولم که خود حکم مرگش را صادر کرده ام
نمیدانم آیا طاقت دفن خارج از خودم دارم یا نه!
آیا همین گوشه دلم تا ابد خواهند ماند؟ خواهد پوسید؟

من از این لحظه به بعد تا نمیدانم کی ِ این هستی
خود را از غم به دیوار خواهم کوبید
سیاه خواهم پوشید و ماتم خواهم گرفت


من به پیشواز مرگ عزیزی رفته ام
سیاه پوشیده و ژولیده در درون
و تو فقط قرمزی رابر لبان و ناخن های من خواهی دید
با گونه هایی سرخاب مالیده شده

لحظه موعود نزدیک است
حکم این است
و مرا توان نقض حکم نیست