سالگرد آوراییسم با تاخیر
.
این وبلاگ اواخر آذر ماه 6 سالش تمام شد. اما من نبودم تا اینجا حداقل اشاره ای بهش بکنم.
ایران بودم. میان دوستانی که همین وبلاگ کمکم کرد تا پیدایشان کنم. از آن سال تا حالا من هنوز جسته گریخته از هر چه که بخواهم مینویسم و هیچ سبک خاصی را در وبلاگ نویسی پیروی نمیکنم. برای دل خودم مینویسم. و از اینکه دوستانی به من سر میزنند ونظرشان را میگویند از ته دل ذوق میکنم. هیچوقت چک نکردم که چقدر در طول روز بازدید کننده دارم. تا حسم در نوشتن تغییر نکند.
از طریق این صفحه دوستانی پیدا کردم که تا آخر زندگی یاد و اثرشان در قلب من هست.
یادم میاید پنجم دی ماه سال 82 که زلزله بم آمد. من تازه نوشتن را آغاز کرده بودم. چقدر احساس خوبی داشتم از این همه همکاری پشت این دیوارهای مجازی.
هیچ راهی دور نبود. همه در تلاش بودند برای کمک و اطلاع رسانی
هنوز هم بر این باورم که پشت این مونیتورها انسانهایی هستند که هرچند در تمام دنیا پراکنده اند اما با هم یکیند.
این را همین چند ماه اخیر با پوست و خون حس کردم. حس کردیم.
به امید روزهای بهتر
3 Comments:
شش سالگی وبلاگت مبارک آوراجان
شاد وخوش ودست به کبیرد باشی
www.NeghNeghoo.com
سلام ... از کسانی که از همان روزهای اول وبلاگ نویسی با وبلاگش آشنا شدم و حالا هم می نویسد؛ اگر نه مرتب!، یکی دو تا بیشتر نموندن که نوشته هاشونو هنوز هم تعقیب کنم و "آورا" یکی از این خیلی خیلی معدودهاست... من هم دو روز بعد از زلزله بم بود که نوشتن را شروع کردم و حالا می نویسم با سابقه سه بار فیلترینگ در کمتر از سه ماه و اسباب کشی های متعدد در دنیای مجازی! ... تبریک می گم شش سالگی آورا رو و امیدوارم بنویسی، باز هم بنویسی. تجریه روزنامه نگاران ایرانی نشان داد که خیلی از توانایی هاتو توی نوشتن هنوز بروز ندادی؛ نمی دونم چرا ... میدان را خالی نکن؛ ما همه یکی هستیم اگر که دوریم از هم
salyad weblaget mobarak avra jan(arad)
ارسال یک نظر
<< Home