مرگ تدريجي با بيماري عصبي تبخير

حس رگبار بي‌وقت خرداد ماه را دارم كه روي آسفالت داغي نشسته‌است.
و يا آدم برفي اي كه با آخرين برف سال در روزهاي آخر اسفند زير آفتاب جا مانده.
دارم تبخير ميشوم.
اين اتفاقي است كه دارد مي‌افتد.
در اين روزهاي مرداد ماه. سلول سلول بدنم به روي پوست صورتم هجوم مياورد. قطرات ريز عرق يا قطرات درشت اشك. و بعد بخار ميشود ميرود.
به دكتر همه اين ها را گفتم. حتي گفتم كه به نظرم معده‌ام اولين عضوي است كه دارد از درون نابود ميشود. دكتر با خونسردي سرش را تكان داد و گفت عصبي است.
نميدانستم يكي از علامتهاي اعصاب حذف اندامهاي دروني به صورت تبخير است.
آنجاي كه يك وقت معده ام بود حالا درد ميكند.
ميترسم به جاي قلبم و چشمهايم هم‏، فقط دردش برايم بماند.
كوچك شده‌ام . از ابعادم هر لحظه كم ميشود. اين آفتاب يك بند ميتابد. . از من كاري ساخته نيست.
شنيده‌ام اگر به تمامي تبخير شوم.ابر خواهم شد. و بعد خواهم باريد. شايد اين بار اقيانوس شدم جاي آدمي. با نهنگي كه در سينه‌ام ميتپد.