کودکانه من کو؟

کودک درونم سالها یاد گرفته بود بین چهار چوب سخت و قوانین دست و پاگیر والدم ادای آدم بزرگها را در بیاورد. نمیدانم این مشکل تمام کودکان اول خانواده است که بلد نیستند کودکی کنند. و همیشه شبیه ادم بزرگها بوده اند؟
کودک سازگار و قانع و حرف گوش کنی که مدام دنبال تایید است و از هر خطایی میترسد.

تنبیه و ترس از اشتباه جلوی هر گونه بازیگوشی و شیطنتی را از کودک میگیرد.
باز خواست
قضاوت
مقایسه

کودکم گناه دارد. الان که به او در درونم نگاه میکنم. موجود خشمگینی را میبینم که بغض فرو خورده ای دارد.
و تحملش تمام شده. دلش شیطنت میخواهد. دلش کودکی میخواهد. خنده های از ته دل.
بالغم که از پسش بر نمیاید. والدم هم کاری جز تنبیه بلد نیست. و این کودکم را ناسازگارتر میکند.

هنوز هم بلد نیستم "نه" بگویم. میترسم دیگران را برنجانم.


چرا بعد از هر تجربه کودکانه عذاب وجدان است نه شادی؟؟؟ گریه است نه خنده؟

گیجم. و کلافه
کاش میشد کمی کودکی کرد. بی والد