نگین انگشتری

حدود پنجاه سال پیش یک مرد هندی در خیابانهای تهران یقه پدر بزرگ من را ( پدر مادرم که بسیار برایم عزیز است و رابطه منحصر به فردی با هم داریم)را میگیرد و کف دستش را میبیند و خلاصه میگوید فلان سنگ برایت کار ساز است. . با پدربزرگم که اصلا به ابنجور چیزها اعتقاد ندارد برای پس فردایش قرار میگذارد و انگشتری که برایش ساخته است را در قبال مبلغ نا چیزی به او میدهد. پدر بزرگم یک مدتی انگشتر را دست میکند و بعد هم بی خیال میشود و انگشتر هم به دستش تنگ میشود و خلاصه انگشتری میرود قاطی خنزل پنزل ها.
تا اینکه من میشوم هجده ساله و عاشق چیزهای قدیمی و بدلیجات و از این حرفا.
یک روز تو وسایل پدر بزرگم انگشتر را میبینم . خوشم میاید و پدر بزرگم هم با بی تقاوتی میگه مال تو
برایم بزرگ است و نگینش زیر یک پوسته رنگ دیوار مخفی شده ( چرا رویش اینجوری شده بود را نمیدانم) نگینش را میشورم. و سعی میکنم به کمک انگشتر دیگری در انگشتت اشاره ام که از بقیه سایزش بیشتر است نگهش دارم.
انگشتر با من میماند. در جعبه مثلا جواهراتم . کنار بقیه چیزها
تا اینکه در سی سالگی. استاد یوگایی در این دبی در راهم سبز میشود. هندی و سنگ شناس و جواهر ساز. یک دفعه یاد انگشتز میفتم. برایش میبرم و قصه را میگویم.. سنگ ان را با دقت نگاه میکند.با عینک ، ذره بین. در محلول های مختلف میشورد و بعد از نیم ساعت میگوید.
این را جایی نشان نده. دست کسی نده. این سنگ خیلی خاص است و عجیب است که یک هندی این را همینطوری داده به پدر بزرگت. میگوید از سنگهای هیمالیا است و بهش سنگ مقدس میگویند و خلاصه کلی از فواید ریز و دزشتش برایم میگوید. دخترش را صدا میکند. دخترش عین همانی که دست من است را در دست دارد.
و خواهش میکند انگشتر را به هیچ کس ندهم که سنگش را عوض میکنند و حیف است.
الان انگشتر در شست دست راستم است . اندازه است. و عجیب حس خوبی را در من ایجاد میکند.فعلا هم قصد ندارم از انگشتم خارجش کنم.