من بالفطره یک قاتلم

تا حالا شده به فکر کشتن کسی بیفتید؟
یعنی کسی با کارهاش خواسته و ناخواسته شما را به حسی برسونه که حاضر باشید بکشیدش؟
یا حتی یک دفعه توی خیابون دارید راه میرید و یک فکر خبيثانه بیاد سراغتون .
مثلا من خودم بارها پیش خودم تجسم کردم که مثلا تو ماشین توی یک خیابون پر جمعیت دارم حرکت میکنم و جای کمک راننده نشستم. یک موسیقی باحال از همون مدلهای پدر خوانده ای هم از ضبط ماشین داره پخش میشه. اون وقت با یک مسلسل تمام ادمهایی که دارند توی پیاده رو راه میرند را میبندم به گلوله و اونا میفتن رو زمین
یا اینکه یه دوستی داشتم میگفت یک بار یک کسی انچنان حرصشو در اورده بود که نصفه شب با بالش رفته بوده سراغش تا خفش کنه
اما خوب پشیمون شده.
گاهی حسادت یا تنفر در آدما باعث یک همچین واکنشی میشه. یا حتی کشف یک تجربه. ایجاد هیجان..
به نظر من همانقدر که وقتی ادم عصبانی میشه میتون داد بزنه و یا دعوا کنه. قدرت داره ادم هم بکشه.
اما چرا همه داد میزنند ولی همه آدم نمیکشند. برمیگرده به ترسها و باورها. یعنی اول از همه ترس های آدمی میاد جلوی روش. . ترس از اینکه بشه ادم بده قصه و در موردش قضاوت کنند و تنبیه شه. چه از طرف خدا و چه بقیه. یعنی وجدان ادمی شروع میکنه به آژیر خطر زدن. حالا پاهی ممکنه برای لحظهای شما نتونید خودتون را کنترل کنید و کار از مار بگذره . به قولی دچار جنون آنی بشید.. در این صورت تمام انچه در درون داشتید را به مرحله عمل اوردید

با این حال هر کسی ممکنه توی ذهنش بارها کسی یا کسانی را با شیوه های مختلف به قتل رسونده باشه و یا حتی آرزوی مرگ برای کسی کرده باشه. حتی برای یک لحظه. در اوج حسادت. تنفر. عصبانیت. خستگی... تا حالا فکر کردید اگر تمام تصورات ذهنی ما به لحظه اتفاق میفتاد تا حالا چند تا ادم به دست شما به قتل رسیده بودند؟.

شما چی فکر میکنید؟