با آسمان قهرم

من به نیت پاکی و تطهیر قدم بر این راه گذاشتم و از تو باران را هدیه می خواستم.
و تو نباریدی.
با تو قهرم به خاطر آن لبخند آفتابگونه که دوازده روز تمام بی وقفه با من بود.
حال انکه من دلم ابری بود و هوای گریستن داشتم.
به کدامین گناه گونه هایم را از بوسه های خیست محروم ساختی؟
به کدامین گناه این همه گرم ، این همه داغ ، زجرم دادی؟
کاش برای لحظه ای دستانت را از جیبهایت بیرون میاوردی و موهایم را با برفهای سفید نقل اندود میکردی.
کاش میگریستی تا بدانم هنوز هدیه پاکی من باران توست
افسوس که فقط تابیدی و این همانند یک لبخند تلخ بر یاد دلم ماند.
شنیده ه ام پیش پایم یک دل سیر گریسته ای و بعد از رفتنم بی طاقت سفید پوش کرده ای زمین را.
چه فایده.
مرا از خود رنجاندی.
بعد از این همه سال رفاقت این رسمش نبود.
من با تو قهرم آسمان خاکستری تهران