گردش سایه ها

انجیر کهن سر زندگیش را میگسترد.
زمین باران را صدا میزند.
گردش ماهی آب را میشیارد.
باد میگذرد.چلچله میچرخد.و نگاه من گم میشود.
ماهی زنجیری آب است و من زنجیری رنج.
نگاهت خاک شدنی ، لبخندت پلاسیدنی است.
سایه را بر تو فرو افکنده ام ، تا بت من شوی.
نزدیک تو میایم ، بوی باران میشنوم : به تو میرسم ، تنها میشوم.
کنار تو تنها تر شده ام.از تو تا اوج تو ، زندگی من گسترده است.
از من تا من ، تو گسترده ای.
با تو برخوردم، به راز پرستش پیوستم.
از تو به راه افتادم، به جلوه رنج رسیدم.
و با این همه ای شفاف!
و با این همه ای شگرف!
مرا راهی از تو بدر نیست.
زمین باران را صدا میزند، من تو را.
پیکرم را زنجیری دستانم میسازم، نا زمان را زندانی کنم.
باد میدود ، و خاکستر تلاشم را میبرد.
چلچله میچرخد. گردش ماهی آب را میشیارد.فواره میجهد:لحظه من پر میشود.

سهراب سپهری