بعد از هزار سال

بعد از هزار سال
یک روز صبح ، لحظه زادن فرا رسید
فریاد دردناک زمین در گلو شکست
زهدان او چو حلقه چاهی دهان گشود
من همچو کودک از تن گرمش جدا شدم
آنگاه شور آتش دردش فرو نشست
برخاستم زخاک
در حلقه طلایی چشم ، نگاه صبح
تابید همچو پرتو خورشید در نگین
***
اکنون نسیم در دل من بال میزند
اکنون درون سینه من میتپد زمین
اکنون بهار در دل من لانه کرده است:
من رویش هزاران جوانه را
بر شاخه های لخت
من بازی کبود هزاران ستاره را
در چشمه های دور
من جنبش شبانه هر ابر پاره را
در آسمان ژرف
من گردش عصاره گرم حیات را
در ساقه گیاه تر ، احساس میکنم
من نبض بی صدای جماد . نبات را
در مغز و پوستم
در خون و گوشتم
چون ضربه های قلب خود احساس میکنم.
...

نادر نادر پور