آیا تو آن گمگشته ام هستی؟

وقتی بعد از 4 سال شکوفه های سفید را بر روی درختان تپه های عباس آباد دیدم، میخواستم از توی تاکسی بپرم بیرون و پر دربیارم
چرا دبی شکوفه نداره؟؟؟.
وقتی بوی عید خورد تو دماغم و این هوای بهاری قلقلکم داد فکر کردم از این بهتر دیگه امکان نداره.
مرده شوره هوای تابستونی و یک نواخت امارات را ببرند
وقتی همه فامیل را خونه مامایی بابایی دیدم ، بغلشون کردم و بهشون گفتم که چقدر دوسشون دارم کلی انرژی بهم داد.
چقدر دلم سوخت که 4 تا عید نبودم
سر ناهار وقتی اولین شاخه ترخون را از تو سبد سبزی خوردن گذاشتم دهنم و مزه مزه اش کردم به خودم لعنت فرستادم که رفتم کشوری که اصلا چیزی به اسم ترخون را نمیشناسن و نمیارن.
وقتی اولین عیدی تا نشده لا قران را گرفتم تو ذهنم یه دودوتا چهار تا کردم دیدم به پول اینجا هیچی نمیشه. اما با حساب کتاب دل چقدر ارزش داره. و لذتشو بردم.
وقتی دوستم روز آخر دعوتمون کرد رستورانی تو ولیعصر و من منوی غذا و قیمتهاشو دیدم فکر کردم خدایا چرا انقدر گرون؟؟؟ چه خبره؟؟ یه سالاد شیرازی 1500 تومن!!! با این حقوقا کی میتونه اینجوری ناهار بخوره؟ بعدش فکر کردم چقدر دوستم به من علاقه داشته که من را آورده یه همچین رستورانی تا بهم نشون بده دوستم داره.... (هر چند اگر فلافل انقلاب هم بود فرقی نداشت)
****
میدونی!
4 روز کم بود . با اینکه شبها فقط 2 ساعت خوابیدم و سعی کردم هر لحظه را زندگی کنم. بازم 4 روز کم بود. تو این 4 سال من سالی 3 بار را ایران رفته ام . اما عید نبوده.
تو این 4 سال هر بار بیشتر و بیشتر تو ذهنم دچار تناقض میشم. .
دچار میشم. تبدیل پول میکنم و اخلاقها را مقایسه میکنم. کمبودها را میشمرم هی میگم ایران این را داره ولی امارات نداره عوضش امارات اونو داره ولی ایران نداره.. و در آخر تصمیم میگیرم که فقط از هر چی که هست لذت ببرم.
گفتگوی ذهنی و دوگانه شدن. چیزیه که تو این 4 سال دائم همراهم هست
من در کشوری زندگی میکنم که خیلی خیلی به وطنم نزدیکه و برای همین این شانس را دارم که خیلی دچار حس غربت و دور افتادگی نشم.
ولی این نزدیکی باعث میشه چیزهای زیادی ببینم که دوگانه ترم بکنه.
توی عید اینجا پر از ایرانیه. نمیدونم چند تاشون همونقدر که من از سفرم به ایران لذت بردم از سفر به دبی لذت میبرن؟؟؟ امیدوارم همشون لذت ببرن.
امیدوارم کنسرتهایی که برای هر نفر 225 درهم حداقل قیمتشه بهشون برای تمام سال انرژی بده. امیدوارم رفتن به مراکز خرید و رستورانهای عجیب و غریب اینجا شاد و سرزندشون کنه.
امیدوارم شنا کردن در ساحل آزاد بدون حفاظ و چادر تجربه شیرینی براشون باشه. امیدوارم کلوپ های شبانه و نوشیدن مشروب سر خوششون کنه.
امیدوارم دیدن این همه ماشین مدل بالا باعث شه چشاشون برق بیفته!!!!
***
اما تو این 4 سال به ندرت دیدم ایرانی با تمام خرجهایی که اینجا میکنه بتونه ذره ای دلشاد ی و لطف و مهربونی را به عنوان سوغات همراه خودش ببره ایران.
. این همه خرج برای اینکه لحظه ای احساس کنی جاهایی که انگاری تو مملکت خودت دچار خلا ئت کرده داری پرشون میکنی.
ملیون ملیون.
کاش واقعا پر شه حتی قد یه انگشت دونه.
کاش نشستن تو رستوران هتل مدینه الجمیرا و خوردن یک لابستر گنده همراه با شراب به تو همونقدر انرژی و لذت بده که بو کردن و جویدن یک شاخه ترخون به من.
اون وقت تعادل برقرار میشه. مگه نه؟