عمو نوروز من

صبح که از خواب پاشدم.طبق عادت همیشگی این موقع سال دستم را بردم زیر بالش. همینجور خواب آلوده دستم و کشیدم این ور اون ور. اما اثری از کادوی "عمو نوروز" نبود

بعد چشمامو باز کردم. نگاهی کردم به کناره تخت. پایین تخت. اما نبود.

از قرار امسال هم عمو نوروز منو یادش رفته. بازم از قلم افتادم. این پنجمین ساله..

اون موقع ها روز اول عید که میشد تمام ذوق وشوقم این بود که ببینم امسال هم عمو نوروز فهمیده من ازش چی میخوام. و فهمیده بودم. . هر چقدرم یواشکی پیش خودم آرزو میکردم. بازم درست میفهمید برام کادو رو میاورد. هر چقدر بیدار موندم تا ببینمش نشد که نشد ، بزرگتر که شدم بو بردم که این عمو نوروز با "بابا" یه نسبتی باید داشته باشه. از پنج ساله پیش تا حالا که من و بابا پیش هم نیستیم از کادوی عمو نوروزم خبری نیست.

حالا دیگه مطمین شدم خودش بوده این همه سال. معجزه و امید صبح روز اول عیدم خود خود بابا بوده.

پیش خودم فکر میکنم که چه زحمتی میکشیده تا بفهمه من چی آرزو میکنه. چقدر بیدار میمونده تا من خوابم ببره و کادو رو آروم بذاره زیر بالشم و بعد پاور چین پاورچین بره بیرون.

اما عیب نداره.

شاید سال دیگه عید آرزوی من هم بره جز لیست خریدهای عمو نوروز. تا سال دیگه اول فروردین من امیدوارم و تو دلم باز هم آرزوی یک کادوی خوب میکنم.

تا عمو نوروز من شب بیاد بذاره زیر بالشم و صبح منتظر باشه تا عکس العملم را ببینه.

پس عمو نوروز عزیزم من از همین الان اعلا م میکنم که دلم میخواد برای سال دیگه برام یه بابا بیاری بذاری کناره تختم. فقط این بین خودمون بمونه ها . یه وقت بقیه نفهمن. مخصوصا بابا!